ucisk na nerw skórny boczny uda

The Medial Brachial Cutaneous Nerve (n. cutaneus brachii medialis; lesser internal cutaneous nerve; nerve of Wrisberg) is distributed to the skin on the ulnar side of the arm. It is the smallest branch of the brachial plexus, and arising from the medial cord receives its fibers from the eighth cervical and first thoracic nerves. It passes through the axilla, at first lying behind, and then Nerw skórny przyśrodkowy ramienia (łac. nervus cutaneus brachii medialis)- odchodzi z pęczka przyśrodkowego splotu ramiennego. Przebieg [ edytuj | edytuj kod ] Biegnie w jamie pachowej do przodu od mięśnia podłopatkowego i mięśnia najszerszego grzbietu . Nerw podzebrowy. nervus cutaneus femoris lateralis. Nerw skorny boczny uda. Nervus iliohypoglosus. N biodrowo-podbrzuszny. Nervus ilioinguinalis. brzeg boczny mięśnia prostego brzucha. zespół nerwu skórnego przedniego. nerw zasłonowy. kanał zasłonowy. zespół nerwu zasłonowego. nerw kulszowy. otwór podgruszkowaty. zespół nerwu kulszowego. nerw skórny boczny uda. skrzyżowanie z więzadłem pachwinowym. meralgia. nerw piszczelowy. kanał stępu. zespół kanału stępu. nerw HYDRODEKOMPRESJA - zabieg na NERW SKÓRNY BOCZNY UDA - LEK M. Michalak ! - piszemy która noga . HYDRODEKOMPRESJA - zabieg na ŁOKIEĆ - M.Szymańska (piszemy która nonton film love lesson 2013 sub indonesia. Co to jest meralgia z parestezjami i jakie są jej przyczyny? Meralgia z parestezjami (łac. meralgia paresthetica) należy do grupy tzw. neuropatii uciskowych, czyli chorób nerwów, u podłoża których leży przewlekły ucisk wywierany na nerw przez sąsiadujące z nim twardsze struktury. Meralgia z parestezjami powstaje w wyniku podrażnienia nerwu skórnego bocznego uda w okolicy więzadła pachwinowego, czyli pachwiny (zob. ryc. poniżej). Do powstania ucisku nerwu w tym miejscu predysponują czynniki, takie jak obrzęki, wodobrzusze, otyłość, ciąża, cukrzyca, guzy tej okolicy, powiększone węzły chłonne, urazy, zakażenia, dna moczanowa, blizny pooperacyjne, skrzywienie kręgosłupa, forsujące ćwiczenia fizyczne mięśni brzucha, obcisła odzież lub pasy stosowane w leczeniu przepuklin. Długotrwale utrzymujący się ucisk doprowadza do zaburzeń funkcjonowania nerwu i jego uszkodzenia. Nerw skórny boczny uda odpowiada za czucie skóry przednio-zewnętrznej powierzchni uda, a jego ucisk powoduje wystąpienie charakterystycznych dolegliwości na tym obszarze. Jak często występuje meralgia z parestezjami? Nie jest znana dokładna częstość występowania meralgii z parestezjami. Istnieje tendencja do występowania meralgii z parestezjami po obu stronach, czyli na dwóch udach u jednej osoby. Choroba ta dwa razy częściej dotyczy mężczyzn. Jak się objawia meralgia z parestezjami? Do podstawowych objawów meralgii z parestezjami należą różnego rodzaju nieprzyjemne doznania czuciowe, czyli parestezje. Mogą one przybierać postać cierpnięcia, pieczenia, mrowienia, a także bólu. Powyższe wrażenia czuciowe obejmują skórę przednio-bocznej powierzchni uda, która jest unerwiana przez nerw skórny boczny uda. Może im towarzyszyć uczucie znieczulenia skóry w tej okolicy albo przeciwnie - jej nadwrażliwość. Dolegliwości ustępują częściowo przy ułożeniu kończyny dolnej w pozycji zgiętej na podwyższeniu, a nasilają się w trakcie długotrwałego stania. Co robić w przypadku wystąpienia objawów meralgii z parestezjami? W przypadku pojawienia się objawów mogących wskazywać na wystąpienie meralgii z parestezjami należy się zgłosić do lekarza rodzinnego. W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie meralgii z parestezjami? Do ustalenia prawidłowego rozpoznania meralgii z parestezjami niezbędny jest szczegółowy wywiad zebrany od pacjenta oraz przeprowadzenie badania. Lekarz zapyta o początek dolegliwości oraz ich przebieg w czasie. Istotne są także informacje dotyczące urazów, przebytych zabiegów, ciąż i porodów u kobiet, chorób towarzyszących oraz przyjmowanych leków. Następnie lekarz zbada pacjenta. W trakcie badania oceni czucie dotyku, bólu oraz temperatury, a także ruchomość w stawie biodrowym (dolegliwości bólowe nasilają się w trakcie prostowania w stawie biodrowym). Lekarz może zbadać również bolesność dotykową okolicy przejścia nerwu poprzez więzadło pachwinowe. Ważną rolę odgrywają także pozostałe elementy badania neurologicznego, takie jak: badanie odruchów głębokich mięśni za pomocą młotka neurologicznego, siły mięśniowej, napięcia oraz ocena chodu pacjenta. Lekarz może zlecić także badania dodatkowe, takie jak badanie potencjałów somatosensorycznych, które służą do obiektywnej oceny zaburzeń czucia. W celu wykluczenia innych przyczyn zgłaszanych dolegliwości lekarz może zalecić badanie RTG stawu biodrowego oraz badanie rezonansu magnetycznego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. Jakie są metody leczenia zespołu meralgii z parestezjami? Metody leczenia meralgii z parestezjami zależą od jej przyczyny oraz stopnia zaawansowania. W początkowym okresie choroby zazwyczaj zaleca się leki o właściwościach przeciwzapalnych oraz przeciwbólowych, niekiedy skuteczne są także wstrzyknięcia glikokortykosteroidów w okolicę nerwu. Istotną rolę odgrywają też zabiegi fizjoterapeutyczne. Jeżeli dolegliwości nie ustępują lub nawracają, niezbędne może się okazać operacyjne odbarczenie nerwu. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie meralgii z parestezjami? W niektórych przypadkach dolegliwości ustępują samoistnie lub podczas leczenia farmakologicznego. Zabiegi fizjoterapeutyczne oraz pozycje zmniejszające ucisk na nerw także mogą prowadzić do wycofania się objawów. W przypadku dużego nasilenia dolegliwości niezbędne może się okazać leczenie operacyjne i późniejsza rehabilitacja, które zwykle dają zadowalający efekt. Co trzeba zrobić po zakończeniu leczenia meralgii z parestezjami? Po leczeniu operacyjnym meralgii z parestezjami niezbędny jest pewien okres rekonwalescencji, a następnie rozpoczęcie właściwie zaplanowanej rehabilitacji. Ważna jest także eliminacja czynnika, który doprowadził do pojawienia się ucisku na nerw, np. otyłości lub obrzęków. Co trzeba zrobić, żeby uniknąć zachorowania na meralgię z parestezjami? W profilaktyce meralgii z parestezjami istotną rolę odgrywa skuteczna eliminacja czynników ryzyka. W przypadku nadmiernej masy ciała oraz wad postawy, cel ten można osiągnąć poprzez właściwie zaplanowany wysiłek fizyczny pod okiem doświadczonych instruktorów oraz fizjoterapeutów. Podstawowe badania laboratoryjne pozwalają na wczesne wykrycie oraz prawidłowe leczenie chorób ogólnoustrojowych, takich jak cukrzyca lub dna moczanowa, które - niekontrolowane - mogą skutkować powstaniem neuropatii. Ważny jest też właściwy dobór i prawidłowe korzystanie z pasów stosowanych w leczeniu przepuklin, ze względu na możliwość ucisku nerwu skórnego bocznego uda w okolicy więzadła pachwinowego. Uszkodzenia nerwów obwodowych to skutek urazów mechanicznych lub przewlekłej choroby. Mogą wystąpić u każdego, a w celu powrotu do pełnej sprawności ruchowej, konieczna jest rehabilitacja. Jakie objawy wywołuje uszkodzenie poszczególnych nerwów i jakie zabiegi fizjoterapii są stosowane? Uszkodzenia nerwów obwodowych mogą mieć przyczyny mechaniczne. Ten typ najczęściej obejmuje nerwy powierzchowne oraz te, które są najsłabiej chronione przez pozostałe tkanki. Do uszkodzeń często dochodzi w kończynach górnych. Wpływa na to rodzaj wykonywanych czynności, podczas których dochodzi do urazu kończyn. Nerw obwodowy składa się z następujących włókien: ruchowych – ich uszkodzenie powoduje porażenia wiotkie, które prowadzą do osłabienia i zaniku mięśni czuciowych – wywołuje zaburzenia czucia w partiach kończyny współpracujących z danym nerwem wegetatywnych – w początkowej fazie wywołuje rozszerzenie naczyń krwionośnych i przekrwienie tkanek, a następnie ich niedokrwienie i obumieranie Uszkodzenia nerwów obwodowych mogą być spowodowane przez choroby przewlekłe, np. cukrzycę, która wywołuje tzw. stopę cukrzycową. Taki stan powoduje uszkodzenie gałęzi czuciowych i wegetatywnych, a w efekcie niedożywienie tkanek. Powstaje hiperglikemia, która zwiększa ryzyko zakażenia. Uszkodzenia nerwów obwodowych wskutek operacji kończyn górnych Uszkodzenia nerwów obwodowych często występują u pacjentów po operacjach. W trakcie zabiegu może dojść do przecięcia pnia nerwowego, np. nerwu pachowego i na trzonie kości ramiennej. Natomiast w obrębie nadgarstka, może dojść do przecięcia nerwu pośrodkowego i łokciowego. Z kolei podczas operacji przykurczu Dupuytrena dochodzi do przecięcia nerwów palców. Inną przyczyną uszkodzenia mięśni może być nieprawidłowo założony opatrunek po zabiegu, który powoduje ucisk na nerw. Objawy uszkodzenia nerwów obwodowych kończyny górnej Do najczęściej występujących rodzajów uszkodzeń nerwów obwodowych kończyny górnej należą: Uszkodzenie nerwu pośrodkowego – jeśli występuje w obrębie stawu łokciowego, to dochodzi do porażenia zginaczy długich palców oraz zginaczy ręki. W przypadku uszkodzenia nerwu w części dystalnej przedramienia, ułożenie ręki do przysięgi nie występuje. Charakterystycznym objawem jest słabe odwodzenie i przeciwstawianie kciuka. Uszkodzenie nerwu promieniowego – wywołuje porażenie mięśnia ramienno – promieniowego, prostowników nadgarstka, kciuka i palców II–V w stawach międzypaliczkowych dalszych. Cechą charakterystyczną tego typu porażenia jest tzw. ręka opadająca. Uszkodzenie nerwu łokciowego – wywołuje porażenie przywodzenia kciuka oraz przywodzenia i odwodzenia palców. Przywodziciele nadgarstka, zginacze palców IV i V stają się znacznie osłabione. Objawy uszkodzenia nerwów obwodowych kończyny dolnej Uszkodzenia nerwów obwodowych w kończynach dolnych, często spowodowane są uciskiem na dany nerw. Do częstych objawów neuropatii uciskowych zalicza się: Zespół Rotha – wywołany silnym uciskiem na nerw skórny boczny uda. Charakteryzuje się bólem i parastezjami przednio-bocznej części uda. Koloryt skóry znacznie różni się od pozostałych partii ciała. Ucisk na nerw strzałkowy wspólny – do uszkodzenia dochodzi z powodu płytkiego umiejscowienia nerwu. W wyniku tego, nerw nie jest chroniony przez inne tkanki. Cechą charakterystyczną jest ból oraz drętwienie bocznej części podudzia i stopy. Może wystąpić także tzw. opadająca stopa, wskutek osłabienia mięśni kończyny. Zespół kanału stępu – spowodowany jest przez ucisk na nerw piszczelowy tylny w obrębie kostki przyśrodkowej. Do charakterystycznych objawów uszkodzenia należy ból w podeszwowej części stopy i śródstopiu oraz zaburzenie czucia. Powstaje silne napięcie zginaczy palców, osłabieniu ulega mięsień odwodziciela palucha. Neuralgia Mortona – u większości pacjentów wywołana jest przez porażenie drugiego i trzeciego nerwu palcowego wspólnego. Charakterystycznym objawem jest silny ból w przedniej części stopy, który nasila się w trakcie chodzenia. Zespół mięśnia gruszkowatego – często powstaje wskutek upadku i urazu pośladka, iniekcji oraz stanów ropnych w ich obrębie. Charakterystycznym objawem jest silny ból pośladka, który może promieniować do przednio‑bocznej powierzchni kończyny dolnej. Rehabilitacja po uszkodzeniach nerwów obwodowych Rehabilitacja po uszkodzeniach nerwów obwodowych jest niezbędna. Obejmuje zabiegi manualne, fizykoterapię lub hydroterapię. Najczęściej jest długa, ponieważ regeneracja uszkodzonego nerwu następuje stopniowo. Pacjent musi przestrzegać zaleceń fizjoterapeuty. Do często stosowanych metod należą: kinesiotaping – oklejanie kończyny specjalnymi taśmami w obrębie uszkodzonego nerwu drenaż limfatyczny kończyny górnej – stosowany w celu zlikwidowania obrzęku i bólu stosowanie ćwiczeń biernych w pełnym zakresie ruchu – pozwalają przywrócić pełny zakres ruchowy kończyny z uszkodzonym nerwem obwodowym stosowanie ciepła oraz noszenie ocieplacza – rozszerza naczynia krwionośne, w wyniku czego tkanki stają się lepiej odżywione, a nerw prędzej się regeneruje Nie wolno rozciągać mięśni porażonej kończyny. Pomocne są specjalne akcesoria ortopedyczne, które utrzymują stawy w ustawieniu czynnościowym. W celu zapobiegania zanikom mięśniowym, może zostać zastosowana odpowiednia elektrostymulacja. Nerw skórny uda boczny itzulpenak Nerw skórny uda boczny Gehitu nerbio femorokutaneo eu Adar bat izterreko kanpoaldean eta beste bat ipurmasailen azalean dituen nerbioa wikidata Adibideak Gehitu amen Match hitzak Ez da adibiderik aurkitu, kontuan hartu bat gehitzea. Bilaketa lasaiagoa egin dezakezu emaitza batzuk lortzeko. Kontsulta zerrenda ezagunena: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M Do uszkodzenia obwodowego układu nerwowego może dojść z wielu powodów. Może być ono spowodowane chorobą przewlekłą bądź być uszkodzeniem mechanicznym. Może do niego dojść podczas zabiegu ortopedycznego lub operacji. Może też być ono skutkiem źle założonego opatrunku gipsowego bądź źle dostosowanego zaopatrzenia ortopedycznego. Rehabilitacja przy uszkodzeniach nerwów obwodowych jest niezbędna, niezależnie od charakteru uszkodzenia. Ponadto wskazana jest odpowiednia suplementacja, która przyspieszy regenerację uszkodzonych połączeń nerwowych. Uszkodzenia nerwów obwodowych można podzielić na uszkodzenia mechaniczne oraz uszkodzenia spowodowane chorobą przewlekłą. Mechaniczne uszkodzenie nerwów obwodowych dotyczy najczęściej nerwów, które przebiegają powierzchownie lub z anatomicznego punktu widzenia są najsłabiej chronione/ osłonięte warstwami innych tkanek. Najliczniejsza grupa urazów tego typu dotyczy więc nerwów w obrębie kończyn. W tym przypadku nie bez znaczenia pozostaje ilość i jakość wykonywanych czynności oraz związane z nimi generalne ryzyko urazu. Nerw obwodowy składa się zasadniczo z trzech komponent: ruchowej, czuciowej, wegetatywnej. Wynikiem uszkodzenia włókien ruchowych są porażenia wiotkie, w wyniku których powstają zaniki mięśni, które dany nerw zaopatruje. Uszkodzenie włókien czuciowych prowadzi do różnego rodzaju zaburzeń czucia, których granice często bywają zatarte z powodu unerwienia danej okolicy ciała/skóry przez gałązki pochodzące z różnych nerwów. Przerwanie włókien wegetatywnych prowadzi początkowo do przekrwienia tkanek przez rozszerzenie naczyń krwionośnych, a w późniejszym okresie do niedokrwienia i następowego niedotlenienia tkanek. Do uszkodzeń spowodowanych przewlekłymi chorobami można zaliczyć stopę cukrzycową występującą przy cukrzycy. Przyczynami są uszkodzenia gałęzi czuciowych (choroba prowadzi do powstawania częstych urazów, małych zranień), wegetatywnych (zaburzenia odżywiania) oraz hiperglikemia, która zwiększa podatność na zakażenia. POLECAMY R e k l a m a Obwodowy układ nerwowy – kończyna górna, splot ramienny (część anatomiczna) Splot ramienny unerwia kończynę górną i mięśnie powierzchowne grzbietu. Tworzą go korzenie brzuszne nerwów rdzeniowych segmentów C5–T1. Znajdują się one między mięśniem pochyłym przednim a mięśniem pochyłym środkowym. Korzenie nerwowe wychodzące z segmentu C5–C6 tworzą pień górny splotu, korzeń nerwowy C7 tworzy pień środkowy, a korzenie C8 i T1 – pień dolny. Biegną one powyżej obojczyka. Pnie rozgałęziają się na część przednią i tylną. W dalszej części na poziomie jamy pachowej do tyłu od mięśnia piersiowego mniejszego przechodzą one w pęczek boczny (C5–C7), przyśrodkowy (C8–T1) i tylny (C5–T1) [1–4, 6, 8, 9]. W skład pęczka bocznego wchodzą: nerw mięśniowo-skórny, nerw piersiowy boczny, nerw pośrodkowy. W skład pęczka przyśrodkowego wchodzą: nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw piersiowy przyśrodkowy, nerw skórny przyśrodkowy ramienia, nerw skórny przyśrodkowy przedramienia. W skład pęczka tylnego wchodzą: nerw promieniowy, nerw pachowy, nerwy podłopatkowe, nerw piersiowo-grzbietowy. Część podobojczykowa splotu ramiennego: nerw mięśniowo-skórny, nerw pachowy, nerw promieniowy, nerw łokciowy, nerw pośrodkowy. Podział uszkodzeń splotu ramiennego Wyróżnia się cztery typy uszkodzenia splotu ramiennego: typ dolny (Klumpkego–Dejerine’a) – powstaje na skutek uszkodzenia korzeni nerwowych C8–Th1. Powoduje zaburzenia czynności prostowników i zginaczy przedramienia oraz mięśni ręki, typ środkowy – uszkodzenie korzenia C7. Prowadzi do uszkodzenia, które przypomina porażenie nerwu pośrodkowego, typ górny (Erba–Duchenne’a) – to następstwo uszkodzenia korzeni nerwowych segmentów C5–C6. Konsekwencją tego uszkodzenia są zaburzenia ruchu stawu ramiennego, zwłaszcza odwodzenia, zginania i rotowania ramienia na zewnątrz. Zaburzona jest również praca zginaczy przedramienia, typ mieszany – uszkodzenie występujące najczęściej, dotyczy wielu różnych korzeni nerwowych [5, 11]. Obwodowy układ nerwowy – kończyna dolna (część anatomiczna) Kończyna dolna czuciowo i ruchowo zaopatrywana jest z dwóch źródeł: splotu lędźwiowego oraz splotu krzyżowego, często nazywanego splotem lędźwiowo-krzyżowym. Splot lędźwiowy utworzony jest przez gałęzie brzuszne nerwów rdzeniowych od Th12 do L4. Do głównych gałęzi splotu lędźwiowego należą: nerw biodrowo-podbrzuszny, nerw biodrowo-pachwinowy, nerw płciowo-udowy, nerw skórny boczny uda, nerw udowy, nerw zasłonowy. Splot krzyżowy uformowany jest przez gałęzie brzuszne nerwów rdzeniowych od L4 do S4. Do głównych gałęzi splotu krzyżowego zalicza się: nerw kulszowy, nerw skórny tylny uda, nerw sromowy [2, 3, 8]. Podział uszkodzeń nerwów Uszkodzenia nerwów obwodowych klasyfikuje się za pomocą dwóch skal: Sunderlanda, która powstała w 1951 r., i Seddona z 1943 Seddona: neuropraxis – ucisk na nerw bez przerwania ciągłości. Przewodnictwo nerwowe ulega osłabieniu. Objawy ustępują po kilku–kiludziesięciu dniach, axonotmesis – nerw nienaruszony, ale aksony przerwane. Występuje całkowity zanik funkcji nerwu. Takie nerwy mogą się zregenerować, lecz regeneracja może trwać do kilkudziesięciu miesięcy, neurotmesis – przerwanie ciągłości nerwu powodujące jego porażenie, brak możliwości szybkiej regeneracji. Konieczna jest interwencja chirurgiczna. Klasyfikacja Sunderlanda: stopień I – brak przewodzenia z powodu kompresji nerwu. Odpowiada neuropraksji Seddona, stopień II – przerwanie aksonu bez uszkodzenia nerwu. Odpowiada aksonotmezji Seddona, stopień III – uszkodzenie endoneurinum, bez zmian w epi- i perineurinum. Powrót funkcji jest uzależniony od włóknienia śródpęczkowego, stopień IV – uszkodzenie wszystkich osłonek z wyjątkiem epineurinum. Może wystąpić powiększenie nerwu, stopień V – całkowite przerwanie ciągłości nerwu. Odpowiada neurotmezji Seddona [5, 11]. Uszkodzenia nerwów obwodowych – kończyna górna Uszkodzenie nerwu pośrodkowego Objawy tego uszkodzenia są powiązane z poziomem jego występowania. Na poziomie stawu łokciowego i powyżej dochodzi do uszkodzenia zginaczy długich palców oraz zginaczy ręki. Wyjątkiem są tu mięsień zginacz łokciowy nadgarstka oraz część łokciowa zginacza głębokiego palców, które są zaopatrywane przez nerw łokciowy. W wyniku tego powstaje charakterystyczne ustawienie ręki do przysięgi. Przy uszkodzeniu nerwu w części dystalnej przedramienia ułożenie ręki do przysięgi nie występuje. Charakterystyczne jest słabe odwodzenie, nawracanie i przeciwstawianie kciuka [1, 2, 4, 5].Uszkodzenie nerwu promieniowego Najczęstszą przyczyną uszkodzenia tego nerwu jest tzw. zespół sobotniej nocy. Objawy występujące przy tym porażeniu zależą od poziomu uszkodzenia. Poniżej połowy ramienia powoduje porażenia: mięśnia ramienno-promieniowego, prostowników nadgarstka, kciuka i palców II–V w stawach międzypaliczkowych dalszych. Przy uszkodzeniu obejmującym dół pachowy objawy są podobne, ale dochodzi jeszcze porażenie mięśnia trójgłowego ramienia oraz następuje zniesienie odruchu z tego mięśnia. W uszkodzeniach tego nerwu charakterystyczne jest ustawienie ręki. Jest to tzw. ręka opadająca [4, 9].Uszkodzenie nerwu łokciowego Jest to najczęściej występujące uszkodzenie. Osłabieniu ulegają zginacze i przywodziciele nadgarstka, zginacze palców IV i V, następuje porażenie przywodzenia i odwodzenia palców oraz porażenie przywodzenia kciuka. Występuje zanik mięśni kłębika. Obserwuje się charakterystyczne ustawienie ręki szponiastej [5, 11]. Przyczyny uszkodzenia nerwów obwodowych Do uszkodzenia obwodowego układu nerwowego może dojść z wielu powodów. Do uszkodzeń dochodzi przy zabiegach ortopedycznych, operacjach bądź źle założonych opatrunkach gipsowych. Źle dostosowane zaopatrzenie ortopedyczne również może skutkować uszkodzeniami nerwów obwodowych (protezy, ortezy, kule, laski ortopedyczne). Uszkodzenie nerwów obwodowych może być powikłaniem operacyjnym. Taka grupa uszkodzeń ma najczęściej charakter neurotmesis. Przecięcie pnia nerwowego dokonane w czasie operacji jest trudne do oceny ze względu na narkozę, w której znajduje się chory. Rozpoznanie często następuje dopiero po operacji, co utrudnia sklasyfikowanie uszkodzenia. Najliczniejszą grupę powikłań można zaobserwować przy osteotomiach. Przy operacji na stawie ramiennym istnieje ryzyko uszkodzenia długich gałęzi splotu ramiennego, w szczególności nerwu pachowego i promieniowego. Częstym uszkodzeniem jest również przecięcie nerwu promieniowego przy operacji na trzonie kości ramiennej. W obrębie ręki w okolicy nadgarstka istnieje ryzyko przecięcia nerwu pośrodkowego oraz nerwu łokciowego przy operacjach na ścięgnach zginaczy nadgarstka. Zdarza się także podczas operacji przykurczu Dupuytrena przecięcie nerwów palców. Aby zminimalizować możliwość wyżej wymienionych powikłań, należy odpowiednio dobrać dojście operacyjne, aby ominąć ważne pnie nerwowe. Ważna jest odpowiednia znajomość stosunków anatomicznych operowanego obszaru [5, 7, 11]. Uszkodzenia nerwów obwodowych – kończyna dolna Do najczęstszych neuropatii uciskowych w obrębie kończyny dolnej należą: zespół Rotha, ucisk na nerw strzałkowy wspólny, zespół kanału stępu, zespół mięśnia gruszkowatego, neuralgia Mortona. Zespół Rotha jest najczęściej spotykanym uszkodzeniem uciskowym w obrębie kończyny dolnej. Powstaje przez ucisk na nerw skórny boczny uda. Występuje głównie u mężczyzn. Głównymi jego objawami są ból i parastezje przednio-bocznej części uda oraz zmiany troficzne skóry tej okolicy. Głównymi przyczynami są przeciążenia wynikające z robienia częstych ruchów zgięcia i wyprostu stawu biodrowego, forsowny marsz lub długotrwała pozycja stojąca, otyłość oraz ciąża [3, 14]. Ucisk na nerw strzałkowy wspólny występuje bardzo często z powodu bardzo powierzchownego usytuowania nerwu. Głównymi objawami są parastezje oraz drętwienia w okolicy bocznej podudzia i stopy. Bardzo często osłabieniu ulegają mięśnie zaopatrywane przez nerw strzałkowy, co powoduje występowanie opadającej stopy. Do ucisku na nerw strzałkowy dochodzi najczęściej podczas długotrwałej pozycji klęczącej, poprzez ucisk zewnętrzny (ciasny opatrunek gipsowy) oraz przy urazach głowy i szyjki kości strzałkowej [3, 14]. Zespół kanału stępu nazywany jest inaczej zespołem kanału kostki przyśrodkowej. Wywołuje go ucisk na nerw piszczelowy tylny na wysokości kostki przyśrodkowej. Głównymi objawami są parastezje, drętwienia i ból podeszwowej powierzchni śródstopia i palców, bóle w obrębie pięty, nadmierne napięcie zginaczy palców, osłabienie i zanik mięśnia odwodziciela palucha. Do ucisku na nerw predysponują urazy w obrębie stawu skokowego, otyłość, obrzęki kończyn dolnych. Grupą osób narażoną najbardziej na ten typ uszkodzenia są sportowcy, szczególnie biegacze [3, 14]. Neuralgia Mortona to neuropatia uciskowa nerwów palców z towarzyszącym jej włóknieniem okołonerwowym. Najczęściej choroba spowodowana jest podrażnieniem drugiego i trzeciego nerwu palcowego wspólnego. Dominującym objawem schorzenia jest ostry, palący ból okolicy przodostopia. Najczęściej lokalizuje się on pod głową trzeciej i czwartej kości śródstopia oraz na grzbiecie stopy. Ból rzadko promieniuje do kolan czy stawu skokowego. Deficyty czuciowe występują tu bardzo rzadko. Dolegliwości nasilają się podczas chodzenia oraz stania [3, 13, 14]. Zespół mięśnia gruszkowatego najczęściej jest wywoływany urazem pośladka podczas upadku. Innymi przyczynami mogą być zwłóknienia spowodowane głębokimi iniekcjami, ropne zapalenie mięśni czy dystonia mięśniowa. W 6–8% przypadków zespół mięśnia gruszkowatego jest przyczyną rwy kulszowej. Głównym objawem jest najczęściej ból pośladka, który promieniuje obwodowo wzdłuż przednio‑bocznej powierzchni kończyny dolnej [15]. Rehabilitacja po uszkodzeniu obwodowego układu nerwowego Należy pamiętać, że rehabilitacja przy uszkodzeniach nerwów obwodowych jest niezbędna niezależnie od charakteru uszkodzenia. Obejmuje ona zarówno zabiegi fizykalne, kinezyterapię, hydroterapię, jak i inne dostępne metody, np. kinesiologytaping. Osoba chora musi mieć pełną świadomość długiego czasu rekonwalescencji, powolnych postępów oraz tego, że ze strony pacjenta są niezbędne pełna współpraca i zaangażowanie w proces fizjoterapii. W rehabilitacji ważne jest zwalczanie obrzęku i sztywności. Zaburzenia krążenia prowadzą do powstawania obrzęków. Ograniczenie ruchów przez pacjenta oraz utrzymywanie kończyny górnej w pozycji zwieszonej może potęgować obrzęki. Następstwem tego są zwłóknienia oraz ograniczenie ruchu w stawach. Skutecznymi sposobami walki z obrzękiem oraz sztywnością stawową są: stosowanie temblaka, stosowanie kinesiologytapingu – aplikacji limfatycznych, stosowanie masażu/drenażu kończyny górnej, stosowanie ćwiczeń biernych w pełnym zakresie ruchu, stosowanie ciepła oraz noszenie ocieplacza. Ważna jest prawidłowa pozycja porażonej kończyny. Należy zapobiegać rozciąganiu porażonych mięśni. Można stosować odpowiednie sprężynowe zaopatrzenie ortopedyczne, które będzie utrzymywać stawy w ustawieniu czynnościowym. Stosuje się je aż do pojawienia się restytucji ruchowej. Ważnym elementem terapii jest zapobieganie zanikom mięśniowym. Jedną z możliwości jest stosowanie elektroterapii w formie elektrostymulacji impulsami trójkątnymi dla mięśni porażonych wiotko oraz stymulowanie nerwów obwodowych z wykorzystaniem okrągłych elektrod umieszczonych w imadle prądami diadynamicznymi. Powinno się je stosować codziennie, zgodnie z metodyką zabiegową. Poza stymulacją nerwów obwodowych nie można zapomnieć o odpowiedniej suplementacji, która przyspieszy regenerację uszkodzonych połączeń nerwowych [10, 11]. Odpowiednia suplementacja Rola suplementacji polega na wspomaganiu odżywienia i funkcji metabolicznych, poddanych stresowi oksydacyjnemu, a często i stanowi zapalnemu włókien układu nerwowego. Suplementem spełniającym powyższe wymagania jest ALAnerv. Zawiera on składniki korzystnie wpływające na funkcjonowanie układu nerwowego. Jest to preparat złożony, w skład którego wchodzą witaminy, takie jak witamina B6 (pirydoksyna), witamina B5 (kwas pantotenowy), witamina B2 (ryboflawina), witamina B1 (tiamina), witamina E i oraz selen, a także kwas gamma-linolenowy i kwas alfa-liponowy. Bardziej złożonym suplementem, który jest zalecany przy urazach układu nerwowego, jest ALAnerv ON. Jego skład został wzbogacony o charakteryzujący się wyjątkowymi właściwościami honokiol. Witaminy z grupy B są istotne dla prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego, niezbędne w przebiegu procesów krwiotwórczych oraz wielu przemian metabolicznych i energetycznych. Wspomagają utrzymanie sprawności umysłowej, funkcji poznawczych (pamięć i kojarzenie), pomagają zredukować zmęczenie i znużenie. Ich niedobory mogą powodować zaburzenia wytwarzania osłonki mielinowej i przewodzenia impulsów nerwowych. Selen oraz witamina E ograniczają szkodliwe działanie wolnych rodników i chronią komórki przed skutkami stresu oksydacyjnego. Wzajemnie nasilają swoje działanie przeciwutleniające. Niestety na terytorium Polski istnieją niedobory selenu w codziennej diecie. Dlatego witamina E i selen powinny być stosowane jako uzupełnienie codziennej diety w powyżej wymienione składniki korzystnie wpływające na komórki nerwowe. Kwas alfa-liponowy to związek organiczny z grupy nasyconych kwasów tłuszczowych. Posiada właściwości antyoksydacyjne i chroni komórki przed szkodliwym działaniem wolnych rodników i nadtlenków, zapobiega utlenianiu nienasyconych kwasów tłuszczowych, ochrania strukturę błon komórkowych. Przyczynia się do odtworzenia zredukowanych postaci innych przeciwutleniaczy, takich jak witaminy E i C oraz silnego antyoksydantu wewnątrzkomórkowego glutationu, przywracając ich aktywność antyoksydacyjną. Kwas gamma-linolenowy należy do grupy niezbędnych wielonienasyconych kwasów tłuszczowych omega-6. Będąc prekursorem prostaglandyny E1 ma działanie przeciwzapalne. Wraz z kwasami omega-3 wchodzi w skład fosfolipidów mózgu. Jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego. Honokiol jest bioflawonoidem pozyskiwanym z kory roślin z rodzaju magnolia. Liczne badania wykazują, iż honokiol posiada działanie antyarytmiczne, przeciwpłytkowe, przeciwzapalne, przeciwbólowe, hamujące angiogenezę, przeciwnowotworowe, anksjolityczne oraz antyoksydacyjne [17]. Składniki suplementu w zalecanych dawkach nie wywołują efektów niepożądanych, nawet podczas długiej kuracji. Wskazane jest jednak zachowanie ostrożności w przypadku osób stosujących terapię insulinową lub doustne leki hipoglikemizujące. Kwas alfa-liponowy może nasilać efekt hipoglikemiczny równolegle stosowanych leków, dlatego przed zażyciem ALAnerv oraz ALAnerv ON należy skonsultować się z lekarzem. W momencie gdy pojawi się wystarczająca siła mięśniowa, należy włączyć ćwiczenia czynne, które winno się dobrać odpowiednio dla każdej odzyskanej funkcji [16]. PIŚMIENNICTWO Abrams Ziets Lieber Botte Anatomy of the radial nerve motor branches in the forearm. Journal of Hand Surgery 1997 Mar; 22 (2): 232–237. Bochenek A., Reicher M. Anatomia człowieka. Wyd. 12. T. 1: Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła. Mięśnie. PZWL. Warszawa 2009. Bochenek A., Reicher M. Anatomia człowieka. Wyd. 6. T. 5: Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów. PZWL. Warszawa 2010. Cho H., Lee Gil Choi Yang Topographical anatomy of the radial nerve and its muscular branches related to surface landmarks. Clinical Anatomy 2012 Jun 14. Doi: 115. Dega W., Milanowska K. Ortopedia i rehabilitacja. PZWL. Warszawa 1996. Elton Rizzo M. Management of radial nerve injury associated with humeral shaft fractures: an evidence-based approach. Journal of Reconstructive Microsurgery 2008 Nov; 24 (8): 569–573. Lim R., Tay Yam A. Radial nerve injury during double plating of a displaced intercondylar fracture. Journal of Hand Surgery 2012 Apr; 37 (4): 669–672. Fix Neuroanatomia. Urban i Partner. Wrocław 1997. Konarska I. Medycyna fizykalna. PZWL. Warszawa 1968. Rosłowski A., Skolimowski T. Technika wykonywania ćwiczeń leczniczych. PZWL. Warszawa 2000. Paprocka-Borowicz M., Zawadzki M. Fizjoterapia w chorobach układu ruchu. Górnicki Wydawnictwo Medyczne. Wrocław 2007. Schuenke M., Schulte E., Schumacher U. Prometeusz. Atlas anatomii człowieka. T. 1. Medpharm Polska. Wrocław 2006. Ciemiecka A., Bażant K., Bryłka K., Kołodziejski P. Neuralgia Mortona. Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja 2018 marzec; 92. Wawrzyniak A., Romanowski L. Najczęstsze neuropatie uciskowe w obrębie kończyny dolnej. Praktyczna Ortopedia i Traumatologia 2018 lipiec; 3. Zaworski K., Latosiewicz R., Majcher P., Derewiecki T. Terapia manualna w diagnozowaniu i leczeniu zespołu mięśnia gruszkowatego – studium przypadku. Med Og Nauk Zdr 2015; 21 (2): 215–220. Kochanowski J. Honokiol – potencjalne możliwości zastosowania w chorobach układu nerwowego. Neurologia Praktyczna 2017; 6: 1–4. nerw skórny tylny uda jest nerwem ze splotu krzyżowego. Powstaje częściowo z podziałów grzbietowych pierwszego i drugiego oraz z podziałów brzusznych drugiego i trzeciego nerwu krzyżowego i opuszcza miednicę przez większy otwór kulszowy poniżej mięśnia piriformis. następnie opada pod pośladkiem maximus z tętnicą pośladkową dolną i biegnie w dół tylną częścią uda pod powięzią, a nad długą głową kości udowej do tylnej części kolana; tutaj przebija głęboką powięź i towarzyszy małej żyle odpiszczelowej do około środka tylnej części nogi, jej końcowe gałązki komunikują się z nerwem suralnym. Rozgałęzieniaedytuj jego gałęzie są skórne i są rozprowadzane do okolicy pośladkowej, krocza oraz tylnej części uda i nogi. dolne nerwy kloniczne (lub gałęzie pośladkowe), trzy lub cztery w liczbie, obracają się w górę wokół dolnej granicy mięśnia pośladkowego maksymalnego i zaopatrują skórę pokrywającą dolną i boczną część tego mięśnia. gałęzie krocza są rozmieszczone na skórze w górnej i przyśrodkowej części uda. główna część z tyłu uda i nogi składa się z licznych włókien pochodzących z obu stron nerwu i rozprowadzonych na skórze pokrywającej tylną i przyśrodkową stronę uda, dół podkolanowy i górną część tylnej części nogi. Nawigacja wpisu

ucisk na nerw skórny boczny uda